Fe ddywedodd Cass:

'Mae ein dealltwriaeth bresennol o effeithiau hirdymor ymyriadau hormonau yn gyfyngedig ac mae angen eu deall yn well.'

Gall hynny fod yn wir, ond mae'r dybiaeth y dylai hynny drosi'n waharddiad ar unwaith ar feddyginiaethau atal y glasoed, a groesawyd gan y cynnig Torïaidd, gryn bellter o fod yn seiliedig ar dystiolaeth glinigol gadarn. Mae ystod eang o farn glinigol ac academaidd ryngwladol yn cwestiynu'r safbwynt hwnnw. Os yw'r dystiolaeth yn wan, efallai y bydd angen inni oedi'r gwasanaeth, fel yn yr Alban, inni gael edrych arno ymhellach. Ond i blentyn sy'n teimlo ei fod wedi cael ei eni yn y corff anghywir, mae'n anochel fod gorfod mynd drwy'r glasoed yn gwaethygu eu dysfforia rhywedd.

Golygodd cau'r gwasanaeth datblygu hunaniaeth rhywedd cenedlaethol yn Llundain fod y gwasanaeth a gomisiynwyd gan Gymru i bobl dan 18 oed wedi dod i ben yn sydyn. Roedd Cass wedi tybio y byddai'n arwain at ddatblygu cyfres o wasanaethau rhanbarthol a lleol. Nid yw hynny wedi digwydd—a gellir gweld cysylltiad â'r synau rhyfel diwylliant sy'n dod o gyfeiriad Llywodraeth y DU a mannau eraill. Ni allwn dderbyn dull 'ar gyfer Cymru, gweler Lloegr'. Mae angen inni ddatblygu ein gwasanaeth hunaniaeth rhywedd plant a phobl ifanc ein hunain yn gyflym fel y rhagwelwyd yn y cynllun gweithredu LHDTC, gan adeiladu ar ein gwasanaeth rhywedd Cymreig i oedolion sydd wedi hen ennill ei blwyf, ac a fu'n weithredol dros y pum mlynedd diwethaf.

Mae'r grŵp cyfeirio clinigol yn rhybuddio bod:

'plant a phobl ifanc yn aros am gyfnodau hir i gael mynediad at y gwasanaeth datblygu hunaniaeth rhywedd, ac yn yr amser hwnnw gallai rhai fod mewn perygl sylweddol. Erbyn iddynt gael eu gweld, efallai fod eu gofid wedi gwaethygu, a'u hiechyd meddwl wedi dirywio.'

Ni all hyn barhau. Rhaid inni weithredu'n briodol i ddarparu'r gwasanaeth sydd ei angen ar blant a phobl ifanc i allu ffynnu.